H Open, o Κοσμίδης και ο Μαυρος Κίνδυνος

Η Open κατηγορία είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για εμένα σε αυτό το πρωτάθλημα. Αυτό που έζησα όμως το περασμένο Σάββατο ήταν πέρα από τα αναμενόμενα. 'Ηξερα πως ο Πετρούτσι στη Open οδηγάει ένα AWD, γεγονός που δεν θα τον βοηθούσε και πολύ. 'Ετσι έφτασα στην πίστα με χαλαρή διάθεση και προσδοκώντας ένα καλό, ασφαλές αποτέλεσμα.

 Η διάθεση αυτή διατηρήθηκε μετά από το πρώτο προκριματικό όπου πράγματι το AWD ήταν γρήγορο αλλά ασταθές. Το να γράψω περισσότερους γύρους από αυτόν ήταν αναπόφευκτο. 'Οταν όμως τον άκουσα να μου λέει πως στο δεύτερο προκριματικό και στον τελικό θα χρησιμοποιήσει το MR03 του, πάγωσα. Ξέρω καλά πόσο σταθερό είναι αυτό το πράγμα στους γύρους του. Με παρηγορούσε το γεγονός ότι θα έιχε stock μοτέρ.

  'Οντως στο δεύτερο προκριματικό μπήκε με το MR03 Και ήταν σαφώς καλύτερος. Στον τελικό ξεκίνησα από την Pole Position έχοντας τον στη δεύτερη θέση. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι έγινε στους πρώτους γύρους. Είχαμε εναλλαγές στην πρώτη θέση και ήμασταν στον ίδιο γύρο για πολύ. Σε κάποια στιγμή χτυπήσαμε και ο Πετρούτσι σταμάτησε για να ξανακουμπώσει το καπάκι του. Εκεί κέρδισα πολύ έδαφος.

  Πήρα μια ανάσα. 'Ημασταν στο δέκατο λεπτό περίπου με ακόμα δέκα να απομένουν. 'Ομως δεν το έβαλε κάτω και προσπάθησε να καλύψει το χαμένο έδαφος. 'Αρχισε σιγά σιγά να πλησιάζει. Με απασχολούσε το traffic που συναντούσα από τα υπόλοιπα αυτοκίνητα αλλά κάθε φορά οι κύριοι Παρδαλάκης, Βόβλας και Καρτσακλής μας άνοιγαν δρόμο έχοντας καταλάβει ότι είχαμε μάχη μεταξύ μας.

 Τα λεπτά περνούσαν πολύ αργά και πιεζόμουν πολύ βλέποντας το MR03 να μειώνει τη διαφορά. 'Αρχισα να πιέζω την τηλεκατεύθυνση να στρίβω το τιμόνι πολύ νευρικά και τα χέρια μου να ιδρώνουν. Ωστόσο δεν χτύπησα πουθενά, αν και αρκετές φορές έχασα τον έλεγχο. Συγκέντρωση ελάχιστη. 'Εφτασε σε σημείο να είναι έτοιμος να μου επιτεθεί και προσπαθούσα να κρατηθώ.

 Δύο λεπτά πριν το τέλος και άκουσα πίσω μου ένα "μπαπ". Ο Πετρούτσι είχε κάνει το λάθος και χτύπησε. Κέρδισα λίγο δρόμο εκεί. 'Ομως συνέχισε να κυνηγά. Πιστεύω πολύ στις ανατροπές της τελευταίας στιγμής και αυτή φοβόμουν. Η ανακούφιση ήρθε όταν άκουσα το Beeep του τερματισμού. 'Ηταν ο πιο δύσκολος μου αγώνας μέχρι στιγμής. Το είπα και εκείνη τη μέρα το λέω και τώρα, ένα μεγάλο "μπράβο" και ένα "ευχαριστώ" στον κυνηγό μου για όλο σχεδόν τον τελικό.

  Δεν μπορώ να παραλείψω βέβαια  και τους υπόλοιπους τρεις. Παρδαλάκης, Βόβλας και Καρτσακλής  ήταν αυτοί που "έκαναν" τον τελικό αυτό που ήταν! 'Οσοι ήταν εκεί καταλαβαίνουν. Και να επισημάνω πως στην Open δεν τρέχετε μόνο επειδή έχετε γρήγορο αυτοκίνητο αλλά κυρίως επειδή μπορείτε να αντέξετε την πίεση που σας ασκείται σε  αυτή την κατηγορία.

  Ραντεβού στον επόμενο αγώνα...